Bir insan, başkasının büyük acı çeken bir varlık olduğunu çok nadir kabul eder. Çünkü çoğu insan, sanki bir rütbeymiş gibi, kimseye kaptırmamak için olanca gücüyle sarılır acıya. Velinimetim olan biri, beni küçük düşüren, beni alçaltan bir acıyı, örneğin; açlık gibi bir şeyi çekmemi rahatça kabul eder. Ama acının çeşidi biraz daha yüksek olsun, örneğin; bir ideal için acı çekmek söz konusu olsun, aynı insan, böyle bir çileyi çekebileceğimi çok nadir zamanlarda kabul eder. Çünkü bundan söz edilince, bir de bakar ki benim yüzüm hiç de herhangi ideal için acı çeken bir insanın yüzüne benzemiyor. İşte o zaman bana iyilik etmekten vazgeçer; hem bu hiç de kötü yürekli olmasından ileri gelmez.
Dostoyevski
Dostoyevski
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder