Barış Bıçakçı
Bizim Büyük Çaresizliğimiz
- O da anlamıştı herhalde ikimizden bir adam olacağını, benimle konuşulacağını, seninle yaşanacağını. (Syf: 41)
- … Ama bu bir aşk şarkısıydı, mutlulukla mutsuzluğu aynı tepside sunuyordu. (Syf: 42)
- “İçimizle dışımızın bir olması durumunda insanlığın kendini pek iyi hissetmeyeceğini” söylemişti. (Syf: 56)
- Dört kişilik bir yemek masasında komşu kenarlarda oturan iki kişi böyle birkaç saniye bakışınca ne olur? Şu olur: bu iki kişi kendilerini diğerlerinden yalıtır. Canlılığın ilk ve temel aşamasının, bir “iç” ve “dış” yaratan, böylece kendisini çevreden yalıtan hücrenin ortaya çıkışı olduğunu biyoloji söylüyor; her türlü sıcak insan ilişkisinin aşağı yukarı aynı şeyi yaptığını da ben söylüyorum. Birbirine dönersin! İki insan birbirine döner! Bu bakışlarla olur ya da aynı yerde susmayla örneğin, en basit biçimde. Sonra, öyle birbirine dönük, kendi dilini yaratırsın. (Syf: 62)
- “İnsan severken basit sınıflandırmaların sınırlarını değil, kendi sınırlarını görür, kendi sınırlarında dolaşır, kendi sınırlarına değer. Benim bildiğim tek sınır bu.” (Syf: 83)
- Bir arkadaşım anlatmıştı: Üç buçuk yaşında oğlunun genzinde bir sorun olduğu ortaya çıkmış. Geniz eti galiba. Çocukcağız bu yüzden burnundan nefes almıyor, daha kolay geldiği için ağzından alıyormuş. Doktor sorunun çok önemli olmadığını, ancak çocuğun ağız ve burun yapısında kalıcı bir bozulma olmaması için burnundan nefes almaya alışması gerektiğini söylemiş. Arkadaşım konuyu bir soruyla çocuğuna açmayı uygun bulmuş: “Oğlum neden ağzından nefes alıyorsun?” Çocuk da kendinden emin, babasını küçümser bir tavırla, “Baba” demiş, “başka türlü nefes alınmaz ki!” (Syf: 106)
- Sana doğru yuvarlanan yumağın kedisiyim ben. (Syf: 132)
- Benim aklım hep o günlerdeydi. Ne olmuştu o günlere? Yaşanan şeyler ne olur Çetin? Nerede durur? Hatırlamaya ve belleğe ilişkin eğretilemeler beni kesmiyor. Tozlu tavan arasına girmek, eski bir sandığı açmak, sararmış bir defterin sayfalarını çevirmek falan diyorum, beni kesmiyor. Geçmişimizle bağlantı kurmanın tek yolu hatırlamak mıdır? Başka bir eylem yok mu, olamaz mı? (Syf: 133)
- Fotokopi makinelerinin yaydığı ısıyla avundum. (Ne de güzel bir cümledir.) (Syf: 135)
- Yaşadığım her şeyi bir karınca gibi yuvarlaya yuvarlaya ona taşımayı düşünüyordum hala, kış için, o bitmek bilmez kış için ve önümüzdeki kışlar için, turşu kurmadan, reçel yapmadan, masal anlatmadan çıkaramayacağımız kışlar için. (Syf: 139)
- Sen yine kendini sevdin, bense onu sevdim. (Syf: 141)
- Bütün güzel duygular yüzüstü. (Syf: 143)
- Yıldızlı bir gecede, gökyüzünün altında kendini acemi ve çaresiz hissedersen, bu, yıldızlara bakarak başka şeyler düşündüğün içindir. Yıldızlara bakarak sadece yıldızları düşünmek gerekir. Çetin ben Sevgi’ye bakarken de Nihal’e bakarken de sadece onları düşünemiyordum. Bir sürü kurgu vardı aklımda, bir sürü cümle, gürültü, kalabalık, duygu işlerine karışan aklın sakarlıkları… Anla ne olur! (Syf: 144)
- Baharın nasıl bir şiddet içerdiğini fark ediyor musun sen de Çetin? Bahar beni kendisine karşılık vermeye zorluyor. Her çiçeğine karşılık içimden bir çiçek, ılık esintilerine karşılık ciğerlerimden ılık bir nefes istiyor. Parlaklığına, hafifliğine, coşkusuna karşılık vermem gerekiyor. Bahar sunduğu her şeyi yaşamaya zorlayarak bana şiddet uyguluyor. Hele o öğleden sonraları birden bastıran yağmuru... Abartısız kötü biri yapar insanı. (Syf: 148)
- O gün kapkaranlık dolaştım sokaklarda. İçimde, çıkarıp bu şölen sofrasına, “Bu da benden!” diye koyacak hiçbir şey yoktu. Renkli giysiler içinde güzel bacaklarını, muhallebi karınlarını, göğüslerini gösteren, saçlarından ışıltılar saçılan kızlar, bende yalnızca ve yalnızca bir keşiş olma isteği uyandırıyordu. Bu istek de öfkelendiriyordu beni. İnsanın en temel meselelerinden birine, “Arzu etme acı çekersin!” kaypak bilgeliğiyle karşılık verenlere, insanları gömdükleri gibi meselelerini de gömebileceklerini düşünen kazma kürek erbabına öfke duyuyordum. Yürüyordum, kendi kendime büyük sözler söyleyerek kalabalığın içinde yürüyordum. Özgürlüğün kimse tarafından sevilmemeyi göze almak olduğunu söylüyordum. Ne büyük söz! Uç bakalım Ender, uç! Sözcüklerden kendine kanat yapanları çok gördük biz! (Syf: 149)
- Yeni neslin hisleri derine nüfuz etmiyor, derilerinde kaşıntılı kızarıklar olarak kalıyor mu diyeceğiz? … Vallahi Çetin, seninle iki uzaylı gibiyiz, dünyalılardan hiçbir şey anlamıyoruz. Karşımıza çıkıyorlar, biz atmosferlerindeki oksijen bolluğundan yemyeşil kesilmişken, her şey yolundaymış gibi bir de “Selam Dünyalı! Biz dostuz!” dememizi bekliyorlar. (Syf: 156)
- Yaşamak aslında birbirinden kopuk yaşantılar arasında bağlantılar kurmaktır. Bir hatırayı diğerine bir fotoğraf albümünü değil yaşayan insan bağlar. (Syf: 162)
